Στον τόπο μου – Μέρος Α΄

Έτσι λοιπόν αποφάσισα, φέτος το καλοκαίρι να ζήσω το νησί μου, να το εξερευνήσω να το χαρώ και να το δείξω και σε αυτούς που πρέπει να το δουν. Το αυτοκίνητο συνέχιζε και εγώ πείνασα. Φαγητό, Madame Ginger, πρέπει να φάει στην Κρήτη να γουστάρει, να την πάρω τηλέφωνο να της πω να έρθει. Αλληλουχία σκέψεων. Ξέχασα το φαΐ ήδη και στόχος μου ήταν να φέρω την Μαριλού στην Κρήτη να φάει. Χάνεται το μυαλό μου στους ενθουσιασμούς της κάθε σκέψης. Η Madame συμφώνησε και κατέβηκε να γνωρίσει τον τόπο μου. (είδατε πόσο γρήγορα προσπέρασα τα διαδικαστικά;)

Η πρώτη μου σκέψη και η πρώτη εμπειρία που ήθελα να βιώσει ήταν ελεύθερο κάμπιγκ στην νότια Κρήτη. Εκεί που εσύ και οι σκέψεις σου μπορείτε ελευθέρα να κάνετε μπάνιο στα καταγάλανα νερά και τα βράδια να ξαπλώνετε κάτω από την θέα του γαλαξία μας. Μου είπε, πάμε όπου θέλεις άλλα εγώ δεν μπορώ να μην μαγειρεύω. Κορίτσι μου…της είπα, πάρε τα σύνεργα σου και ξέρω εγώ τι θα τα κάνω τα φαγιά σου. Το πάθος της για την μαγειρική, με βόλεψε φοβέρα.

Την δεύτερη μέρα που ήταν στο νησί, φύγαμε για νότια Κρήτη. Καλή παρέα μαζεύτηκε, καλό φαι θα είχαμε σίγουρα και τα υπόλοιπα τα έχει κανονίσει το νησί. Μετά από δύο ώρες οδήγηση φτάσαμε στον Τράφουλα. Αν νομίζετε ότι είναι εύκολο να πάτε στις παραλίες της νότιας Κρήτης είστε γελασμένοι. Είναι για αυτούς που ξέρουν που πάνε. Για αυτό να βρείτε ένα ντόπιο να τον αγαπήσετε και αυτός θα σας πάει στα καλύτερα.

Είχα πάρει την μουσική μου, την φωτογραφική μου μηχανή, το μαγιό μου και δυο μπουκάλια νερό. Πήρε, γκαζιέρες, ψάθες, κάπελα, μαγιό, φορτιστές αυτοκίνητου, εξωτερικούς φορτιστές, δυο καλώδια για φόρτιση, ρούχα, παπούτσια, αρώματα, ψωμιέρα, σκηνές, τρία sleeping bags, σταυρόλεξα, τσιμπιδάκια, ένα κομοδίνο , τέσσερα μαξιλάρια, 7 νάνους και μια κουζίνα. Οκ, υπερέβαλα λίγο άλλα δεν ήρθε και lite.

Για να κατέβουμε στον Τράφουλα (η παραλία) έπρεπε να περάσουμε ένα φαράγγι (του Τράφουλα προφανώς). Είναι μικρό και διασκεδαστικό φαράγγι. Έχει κατάβαση, σκαρφάλωμα και ωραία μορφολογία. Τα είδαμε λίγο κωλυόμενα κουβαλώντας όλα αυτά τα πράγματα αλλά τελικά μετά από τόση κούραση φτάσαμε σε μια παραλία με γαλάζια νερά αγκαλιασμένοι από τεράστιους και επιβλητικούς βράχους. Άγριο τοπίο, ασυμβίβαστο. Ο ήλιος έκαιγε και δεν είχε ούτε ένα δέντρο οπότε πήραμε μια ανάσα και πήγαμε και χωθήκαμε μέσα σε μικρές σπηλιές που είχε ασκιανό (ίσκιος στα Κρητικά).

Το απόγευμα πέρασε χαλαρά και ο ήλιο άρχισε σιγά σιγά να πέφτει. Ο αέρας σου έφερνε στην μύτη την μυρωδιά του αλατιού και ο ουρανός σαν να’χε ντραπεί είχε άλλαζε χρώματα και από μπλε που ήταν έγινε πορτοκάλι και έπειτα κόκκινος. Είπα στην Madame, όταν πέσει η νύχτα και ξαπλώσεις στην άμμο θα δεις όλα τα αστέρια που υπάρχουν και φως δεν θα χρειάζεσαι γιατί είναι τα πιο φωτεινά που ’χεις δει ποτέ σου. Δεν μου έδωσε πολύ σημασία και ξεκίνησε να μας μαγειρεύει την διάσημη μακαρονάδα με κόκκινη σάλτσα που ξέρει να φτιάχνει τόσο καλά.

Όμως αυτή την φορά το νερό που έβρασε ήταν έτοιμο και αλατισμένο από το λιβυκό πέλαγος. Το γεγονός ότι το θαλασσινό νερό κάνει πιο πολύ ώρα να βράσει μου φάνηκε μύθος. Σε λίγη ώρα ήταν έτοιμο για τα μακαρούνια (Κρητική διάλεκτος).

Η νύχτα έπεφτε και το φαγητό ήταν έτοιμο. Η γεύση ήταν αλλιώτικη με το θαλασσινό νερό. Ξένη μα και οικία σαν αυτούς τους ανθρώπους που συναντάς καμιά φορά και θαρρείς ότι τους ξέρεις χρόνια μέσα στα πρώτα πέντε λεπτά που θα μιλήσετε.

Μετά το φαγητό ξαπλώσαμε και περιμέναμε τον ουρανό ανάψει τα φώτα του τα μακρινά. Το φεγγάρι ήταν στην γέμωση και εγώ σκεφτόμουν άλλη μια φορά ποσό τυχερός είμαι. Έκτος από όλα τα άλλα που σας είπα στην αρχή , αυτή την φορά είχε και την προσωπική μου σεφ να με ταΐζει ενώ είμαι στην ομορφότερη κατάσταση που μπορεί κάποιος να είναι σε μια παραλία.

(To be continued…)

Be Well & Be Free,
Στέλιος